Andrzej Ciepiela od ponad 60 lat rysuje i maluje.

Andrzej Ciepiela, niczym XVIII wieczny uczestnik podróży włoskiej Goethego lub odbywający swoją Grand Tour europejski dżentelmen, zabiera ze sobą niezbędny ekwipunek rysownika. W jego wypadku są to pastele i blok rysunkowy oraz spakowane wraz z nimi do plecaka sztalugi, rybacki stołeczek i fiksatywa. Wyprawa wcale nie musi być daleka ani egzotyczna – wystarczy las, łąka, pole, a przede wszystkim drzewa, które portretuje w różnych porach dnia i roku. Od pierwszego zdumienia, od pierwszego uderzenia zachwytu, nie przestaje malować pejzaży zgodnie ze swoim własnym sposobem patrzenia i zauważania. Pozwala się temu pejzażowi i przestrzeni otoczyć, rejestruje swoje wrażenia, swoje olśnienia, bez dystansu obserwatora, raczej, jako pełen emocji uczestnik.

Szuka piękna, koloru, światła, perspektywy dróg i drzew, pozwalających na odpoczynek i poczucie zespolenia z naturą. Maluje tak, jak widzi, w sposób naturalny, nie szuka specjalnych rozwiązań, jak fotograf, chce zatrzymać chwile piękna. Tworzy swoje pejzaże, jakby nie dotyczyły go zmiany i rewolucje w sztuce, spieszy się, rejestrując ten rodzaj harmonii świata, za jakim tęskni każdy z nas. Korzysta z wolności amatora, którego twórczość nie będzie oceniana ze względu na swoją odrębność czy odkrywczość i włączona w jeden z kierunków sztuki najnowszej.
Jest człowiekiem ciekawym świata, podróżuje i poznaje, a jednocześnie, jako nieuleczalny entuzjasta, wyraża swój zachwyt i zdumienie nad jego różnorodnością. Zachwyca go przede wszystkim bogactwo i zmienność kolorów, odmienność relacji form obecnych w naturze - notuje pejzaże polne, leśne, górskie i morskie, fragmenty architektury, statki na morzu.

Potrzeba było wielu stuleci doświadczeń sztuki, by pejzaż zaczął być odrębnym gatunkiem malarskim, którego obecności nie usprawiedliwiał żaden inny temat. Dopiero w czasach renesansu wzbudził zainteresowanie i studia artystów, zaczął być wyodrębniany i opracowywany, jako element kompozycji obrazu, taki, jak otoczenie portretowanej osoby lub fragment sceny rodzajowej. Ale jako samodzielny gatunek pojawił się w XVII wieku, przede wszystkim w sztuce holenderskiej. Wspomniane wcześniej XVIII wieczne podróże, związane z odkryciem zabytków starożytności, zaowocowały rozkwitem malarstwa krajobrazowego i jego tematyczną różnorodnością. Wyłoniły się takie gatunki, jak pejzaż górski, sielski widok wsi, antyczne ruiny, itp. Szkicowano z natury, a kończono dzieła w pracowniach. Dopiero impresjoniści wyszli w plener, notując wrażenia i ulotność widoku zależnego od pory dnia, pogody, ułożenia światła. W podobny sposób postępuje Andrzej Ciepiela chwytając w swoich pastelach chwile i zależne od nich ułożenie światła i koloru. Poszukiwanie harmonii zawartej w naturalnych proporcjach krajobrazu staje się u niego radością i odpoczynkiem dla oka.

Porównanie z fotografią – potrzeba gromadzenia zdjęć, czyli „zbierania świata” (wg określenia Susan Sontag) nasuwa się tu przede wszystkim, dlatego, że obrazy te pełnią podobną do niej funkcję nośnika pamięci. Bo nie widzimy świata, jako przestrzeni ciągłej, uczestniczymy w nim fragmentarycznie, rejestrując sekwencje pewnych wydarzeń czy widoków, jakie zostają w pamięci. Obrazy wywoływane – zapisywane w nas zależą od sposobu percepcji i przeżywania. Pomimo, że wspólne dla wszystkich pozostaje niejako „naturalne” przekonanie o kanonie piękna obecnym w przyrodzie, to każdy pamięta inaczej, na swój niepowtarzalny, własny sposób.

Odkryj więcej na stronie pasteli Andrzeja Ciepieli. Aby zobaczyć więcej prac, odwiedź również jego portfolio online.

Więcej o pracach artysty znajdziesz tutaj: www.pasteleandrzeja.eu.

Autor tekstu: Zofia Jabłonowska-Ratajska

historyczka i krytyczka sztuki, kuratorka wystaw, teksty o sztuce najnowszej publikowała w takich tytułach, jak m.in. „Obieg”, „Exit”, „Arteon”, „Format” czy „Plus Minus” oraz w licznych katalogach artystycznych.

Źródło: pasteleandrzeja.pl