Mówimy, że nadzieja umiera ostatnia. Czy to jednak prawda? Czy ludzkie nadzieje o utrzymaniu dotychczasowego porządku, komfortu i relacji z naturą pozostaną z nami do końca w obliczu katastrofy klimatycznej? Czy może to gatunek ludzki wyginie, zanim zdoła uratować sam siebie, a natura pozostanie tą ostatnią, samą na naszej planecie, samodzielnie regulując dalszy los Ziemi i gatunków?

W swojej wystawie Pamela Leończyk poruszy temat współczesnych narracji dotyczących ekologii, w których często można zauważyć idealistyczno-romantyczne podejścia do natury. Natura jako miejsce, do którego pragniemy uciec, zespolić się z nią, miejsce bezpieczne, pierwotne, które daje ukojenie, sprzyja wyciszeniu oraz głębokiemu procesowi samorozwoju człowieka. Jednocześnie słyszymy wiele komunikatów dotyczących zbliżającej się katastrofy klimatycznej, która zakończy życie na Ziemi, jeśli w porę nie podejmiemy skutecznego działania.

W swoich obecnych poszukiwaniach artystka kontynuuje tematykę związaną z dzisiejszą relacją człowieka z naturą. Przedmiotem jej obserwacji od dłuższego czasu jest kwestia śnięcia ryb i katastrofa, która miała miejsce w Odrze w 2022. Wystawa będzie fantazją na temat ceremonii pogrzebowej dedykowanej tamtym wydarzeniom. Swoją prace opiera na krytycznej refleksji na temat podejmowanych działań oraz narracji budowanych w związku zaistniałą katastrofą. Natomiast perspektywa, którą pragnie przyjąć związana jest z dominującą obecnie romantyzacją wizji natury.

W trakcie wystawy Nadzieja/-tura umiera ostatnia? zostanie zaprezentowany performans ruchowo-muzyczny wykonany przez performera, choreografa i tancerza Łukasza Wójcickiego oraz performerkę Dominikę Kimaty w koncepcji i reżyserii Pameli Leończyk.